معارف دین

پیوند: http://www.askdin.com/thread32849-7.html#post597432

پرسش:
امام حسین (ع) چه نیازی به گریه های ما دارند چرا این همه به گریه سفارش شده است؟
یعنی هرکسی جزع نکنه برای ارباب و گریه ای نکنه در وجودش عشق نیست؟؟؟

پاسخ:
اینکه از طرف ائمه علیهم السلام سفارش بسیاری بر گریه بر اباعبد الله الحسین کرده اند به خاطر نیاز حصرت، بر گریه های من و شما نیست؛ بلکه (به عکس) به جهت نیاز خود ماست، چرا که گریه بر امام حسین علیه السلام موجب تعالی روحی و معنوی می شود.
شيخ طوسي و شيخ مفيد از ابان بن تغلب روايت کرده‌اند که حضرت صادق عليه السّلام فرمودند: نَفَس کسي که براي مظلوميت ما محزون است تسبيح است و اندوه و ماتم او عبادت خدا و پوشيدن اسرار ما از بيگانگان جهاد در راه خداست .(1)
مطلب مهمی که متأسفانه اغلب عزاداران حسینی از آن غفلت می کنند گریه معرفتی بر ابا عبد الله الحسین علیه السلام است، اگر چه گریه بر مصائب بسیار خوب است و موجب تلطیف روح و روان می شود اما گریه معرفتی علاوه بر تلطیف روح بار معرفتی و شناخت نیز دارد لذا از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. 
شکی نیست که عده بسیار زیادی از افراد لاابالی، از همین گریه ها و ناله ها بر امام حسین علیه السلام گم گشته خود را پیدا کرده و سعادتمند شدند، چه بسیار انسان هایی که با اشک چشم برای سالار شهیدان جرقه ای در وجودشان شعله ور شده و به اوج انسانیت رسیدند؛ ما موظف هستیم بر مصائب اهل بیت بالاخص بر مصائب سرور و سالار شهیدان حسین بن علیه السلام اشک بریزیم چرا که زینب سلام الله علیها بعد از شهادت برادرش نوحه سرایی کرد و روضه خواند .
آیا نعوذ بالله ما سطح درک و فهممان از حضرت زینب سلام الله علیهابالاتر است، آیا امام سجاد سطح درکش بالاست یا من و شما ؟ همه اهل بیت علیهم السلام بر مصیبت حسین علیه السلام روضه می خواندند و اشک می ریختند همه بزرگان دین برای سالار شهیدان مراسم روضه خوانی برگزار میکردند آیت الله بهجت رحمه الله علیه و سایر بزرگان مراسم روضه برگزار کرده و برای امام علیه اسلام اشک می ریختند.

در پاسخ کسی که می گوید: « آنان با شهادت به قرب الهی رسیدند و این افتخاری بزرگ است و نباید گریه کرد» عرض می شود:
پس از وفات رسول خدا ( صلی الله علیه و آله ) خلیفه اول و دوم به زیارت ام‌ایمن آمدند پس از حضور آنان ام‌ایمن گریه كرد، خلیفه دوم گفت: چرا گریه می‌كنی؟ برای رسول خدا كه در پیشگاه خداوند قرار دارد گریه معنا ندارد! ام‌ایمن پاسخ داد: گریه من برای از دست دادن پیامبر نیست بلكه گریه من به خاطر آن است كه دست ما از اخبار آسمان و وحی كوتاه شده است.(2)
یزید پلید شخصیتی را شهید کرد که برای شیعیان عزیز بود (یکی از بزرگان می فرمودند اگر در راه گریه بر امام حسین علیه السلام اشکم تمام شد خون گریه می کنم) ، پیامبر (صل الله علیه و آله) چندین بار از شهادت امام حسین علیه السلام خبر داده بود که انسان پلیدی همچو یزید ملعون سر مبارک آقا ابا عبدالله را از تن جدا خواهد کرد؛ فرزند فاطمه زهرا سلام الله علیها که عالم هستی فدایی این بزرگوار است به دست یزید ملعون شهید شد، ما برای مظلومیت امامی گریه می کنیم که خود و خانواده اش را قربانی کرد تا آدم بشویم خود را قربانی کرد تا اوضاع فردی و اجتماعی مسلمین مطابق دستورات الهی باشد اما آیا قدمی در این راه برداشته ایم؟ بله فرزند رسول خدا (صل الله علیه و آله و سلم) در مقام قرب الهی متنعم است و با شهادتش این قرب متکامل شد اما گریه ما برای این است که نکند ماهم در صف یزیدیان باشیم و با هر گناهی که مرتکب می شویم تیری به بدن حضرت بزنیم، برای حسین مظلوم اشک می ریزیم و به ایشان متوسل شده و از وجود نازنینش مسئلت داریم عنایت ویژه ای به عزادارانش بکند تا از منجلاب گناه و آلودگی رهایی یافته به حقیقت برسیم .
تا نگريد ابر، كى خندد چمن‏ * تا نگريد طفل، كى جوشد لبن‏
طفل يك روزه همى داند طريق‏ * كه بگريم تا رسد دايه شفيق‏
تو نمى‏دانى كه دايه دايگان‏ كم دهد* بى ‏گريه شير او را رايگان‏
گفت: فليبكوا كثيراً گوش‏دار * تا بريزد شير فضل كردگار (3)
بعد از حادثه عاشورا و شهادت ابا عبد الله الحسین اهل بیت آن حضرت اشک ها ریختند، زینب کبری سلام الله علیها طبق فرمایش ائمه علیهم السلام معصومه بود و از من و شما بهتر می دانست اگر اینطور است که شما می گویید اولین کسی که باید خوشحال می بود و در غم برادر از دست رفته اش نوحه سرایی نمی کرد خود زینب سلام الله علیها می بود، اما می بینید بعد از حادثه عاشورا به نقل تاریخ بسیار گریه می کرد، خوب است خطبه حضرت در کوفه را مطالعه کنید.
گریه کردن بر امام حسین علیه السلام اثرات سازنده ای در انسان ایجاد می کند که غیر قابل انکار است. لذا بر این عقیده ایم که گریه در کنار تفکر پیرامون حادثه عاشورا لازم و ضروری است و بلکه گریه و توسل به حضرت، می تواند فهم عمیقی به انسان ببخشد که حسین زمان را شناخته و از یزید زمانه بیزاری بجوید .

در پاسخ به سخن کسی که گفت: «گریه علت ضعف است و تقویت کننده نگاه سطحی به عاشورا» عرض می شود: 
از ديدگاه قرآن و روايات گريه، نه تنها علت ضعف نیست بلکه علت قوت و تقویت بخشیدن به روح و جان آدمی است، گریه معرفتی برای ائمه معصومین علیهم السلام و همچنین گریه خوف از خداوند تبارک تعالی موجب رشد معنوی و روحی انسان می گردد، با تعالی و ترقی روح است که انسان نگاهش به عاشورا و قیام ابا عبد الله الحسین بر اساس معرفت و شناخت خواهد بود و نگاهی عمیق توأم با تفکر و عمل خواهد داشت. 
از دیدگاه بزرگان دین، گریه داراى خصايص زیر است:
منشأ آن فهم و شعور است؛ گريه رشد روحانى - باتمام عواملش - از فهم و شعور سرچشمه مى‏ گيرد و از روى تقليد و گمان جارى نمى‏ شود
گريه پرجهل و پرتقليد و ظن‏* نيست همچون گريه آن مؤتمن‏
تو قياس گريه بر گريه مساز* هست زين گريه بدان راه دراز
(4)
از آيات 109 - 107 سوره مبارکه اسراء به روشنى استفاده مى ‏شود كه: هر كس از علم بالا، فهم بالا و معرفت بالا بهره ‏مند باشد؛ با شنيدن آيات قرآن به حقايق پى مى ‏برد و در اين حال در محضر ربوبى، صورت بر خاك مى ‏نهد و با سوز دل اشك مى ‏ريزد به اميد آن كه به اشك چشم او نظرى شود و عنايتى به سراغ وى آيد. بنابراين آن كه نمى فهمد، نه سوزى در دل دارد و نه اشكى در چشم.
در دعای بعد از زیارت امیر المومنین علی علیه السلام آمده است: «واَعوذ بكَ مِن قلبٍ لايَخشع و مِن عَين لاتدمع» پناه مى‏برم به تو از قلبى كه خاشع و چشمى كه اشك‏بار نباشد. (5)
«واَعنِّى بِالبكاء على نَفسى» و مرا به گريه به حال خود يارى كن (6)
امام صادق(ع) مى‏ فرمايد: «اگر اشك چشمى نداشتى براى گريستن، حالت تباكى و حزن و اندوه داشته باش»(7)

مطلب پایانی:
عزاداری برای حضرت تنها جنبه عبادی ندارد به نظر حضرت امام و رهبر انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای یک وظیفه عبادی سیاسی است لذا عزاداری یک وظیفه و باید است :
در اندیشه حضرت امام(ره) سه گروه، با سه دلیل متفاوت، مخالف برگزاری عزاداری اند:
گروه نخست، کسانی بودند که ماهیت قیام امام حسین(ع) را نشناخته بودند. امام(ره) درباره این افراد می فرمایند:« اصلا نمی فهمند مکتب سید الشهداء چه بوده و نمی دانند یعنی چه، نمی دانند این گریه ها و این روضه ها حفظ کرده این مکتب را. الان 1400 سال است که با این منبرها، با این روضه ها و با این مصیبت ها و با این سینه زنی ها ما را حفظ کرده اند. سیدالشهدا را این گریه ها حفظ کرده است مکتبش را».
گروه دوم، کسانی بودند که به دلیل تضاد با اصل دین در پی راهی برای مقابله با آن بودند و می کوشیدند با هجمه به اصل مراسم عزاداری امام حسین(ع)، دین را آماج انتقادهای خود قرار دهند. این گروه همان کسانی هستند که امام(ره) تعابیر تندتری را درباره آنان به کار برده اند و می فرمایند:
« همین گریه ها نگه داشته ما را. گول این شیاطینی که می خواهند این حربه را از دست شما بگیرند، گول اینها را نخورند جوان های ما، همین هاست که ما را حفظ کرده، همین ها هست که مملکت ما را حفظ کرده. تکلیف آقایان است روضه بخوانند. تکلیف مردم است دسته های شکوهمند بیرون بیاورند».
گروه سوم بر این باور هستند که با توجه به پیروزی انقلاب اسلامی که پیروی از مکتب سیدالشهداء(ع) را سرلوحه برنامه های خود قرار داده است، دیگر به برگزاری عزاداری برای زنده نگه داشتن نام و یاد امام حسین(ع) نیازی نیست و این مراسم کارایی گذشته خود را از دست داده است. امام(ره) در برخورد با این دسته از منتقدان می فرمایند:« (این گفته که) امروز دیگر انقلاب کردیم، روضه دیگر لازم نیست از غلط هایی است که تو دهن ها انداختند، مثل این است که بگوییم امروز ما انقلاب کردیم دیگر لازم نیست که نماز بخوانیم! انقلاب برای این است، انقلاب کردیم که شعائر اسلام را زنده کنیم، نه انقلاب کردیم که شعائر اسلام را بمیرانیم. زنده نگه داشتن عاشورا یک مسئله بسیار مهم سیاسی عبادی است.

………………………………………….. ………………………………………..
1. منتهي الآمال ، ج 1، ص 538
2. دلائل النبوه، بیهقی، ج 7، ص 266، باب ما جاء فی عظم مصیبته
3. مثنوى، ج 3، دفتر 5
4. همان
5. مفاتيح ‏الجنان، دعاى بعد از زيارت اميرالمؤمنين
6.دعاى ابوحمزه ثمالى
7. مرآةالعقول، ج 12، ص 56

‏