معارف دین

سلام

نگاه واقع بینانه در این مسئله این است که مهریه باید مورد توافق دو نفر باشد و هیچ یک از طرفین، طرف مقابل را مجبور به پذیرش مقدار خاصی نکند. دختر نباید مهریه سنگین تعیین کند و پسر نباید دختر را مجبور به قبول مهریه ناچیز کند. از طرفی اسلام از مهریه زیاد نهی کرده و بر خلاف تصور عمومی، آن را مایه خوشبختی و حافظ زندگی نمی داند.

با این حال شما در شرایط مشابه با دو مسئله مواجه هستید: یکی نظر خانواده و دیگری نظر خواستگار.

بنابراین برای حل مسئله ابتدا باید با خانواده خود به توافق برسید. برای این کار لازم نیست روی تعداد سکه توافق کنید بلکه باید صحبت های شما در مورد اصل قضیه و فلسفه مهریه و روش تعیین مهریه در شرایط مختلف باشد. باید این مسئله را به خانواده تفهیم کنید که اولا مهریه باید در وسع طرف باشد و بتواند آن را پرداخت کند ثانیا هر چه کمتر باشد بهتر است البته نه در حدی که کم بودن آن غیر متعارف مثلا یک سکه باشد ثالثا در جلسات خواستگاری بهتر است میزان مهریه ابتدا از طرف خانواده پسر مطرح شود تا خانواده دختر بتواند راحت تر تصمیم بگیرد. اگر خانواده دختر همان اول مثلا بگویید 300 سکه و بعد خانواده پسر قبول نکنند، در این صورت خانواده دختر با مشکل مواجه می شوند؛ چون اگر بخواهند از حرف خود کوتاه بیایند وجهه خوبی ندارد و اگر بخواهند روی حرف خود بمانند ممکن است به توافق نرسند و یک خواستگار خوب را از دست بدهند.

لذا به نظرم بهترین حالت این است که اولا خانواده دختر نظر خود را به طور مستقیم بیان نکنند تا در صورتی که کار به چانه زنی کشیده شد، ابهت و شخصیت دختر به خاطر مهریه زیر سوال نرود ثانیا طوری وانمود کنند که تعداد سکه مهم نیست بلکه آنچه مهم است چیزی است که هدف مهریه را محقق کند و در حد توان داماد هم باشد. نه خیلی زیاد باشد که نتواند پرداخت کند و نه به قدری کم باشد که به قول آقای دهنوی پسر بگوید بیا بریم محضر مهریه ات را بدهم و طلاقت دهم! به نظر من تعداد 14 تا 110 تایی که الان مرسوم است، اقل و اکثر خوبی است.

اما در مورد نظر خواستگار برای میزان مهریه، بهترین کار این است که شما هم همانطور که نسبت به خانواده عرض کردم، روی تعداد خاصی مانور ندهید و بگوید هدف مهریه این نیست که من ابزاری برای تحت فشار قرار دادن شما داشته باشم؛ بلکه آنچه در دین مرسوم است این است که مهریه در حد توان مرد باشد؛ به طوری که همان ابتدا بتواند تمام یا بخشی از آن را پرداخت کند. حال اینکه طرفین توافق می کنند که مهریه را همان اول نگیرند مسئله دیگری است و منافاتی با معقول بودن مقدار آن ندارد. از طرفی سعی کنید تعیین مقدار مهریه را به عهده بزرگتر ها بگذارید چون غالبا آن ها نظر دختر و پسر را قبول نمی کنند؛ البته نه بعد از چندین جلسه و توافق در زمینه های دیگر؛ بلکه بهتر است در همان جلسات اول بزرگترها روی این مسئله صحبت کنند تا اگر به توافق نرسیدند، جلسات بعدی بیهوده برگزار نشود.

در مورد خرید کالا هم باید عرض کنم طبق نظر دین دختر هیچ گونه وظیفه ای در تهیه لوازم زندگی ندارد؛ منتها به خاطر لطفی که خانواده دختر دارند، در چنین مواردی طرفین می توانند مطابق عرف عمل کنند. مثلا اگر عرف شما اینگونه است که جهیزیه را دختر می گیرد و چند تا از کالاهای بزرگ را پسر می گیرد؛ ولی عرف طرف مقابل اینگونه است که پسر هیچ یک از آنها را نمی گیرد و همه جهیزیه به عهده خانواده دختر است، در چنین مواردی می توانید به حد وسط توافق کنید. البته اجباری در این کار نیست منتها اگر دیدید طرف مقابل مورد خوبی است و از لحاظ های دیگر با شما تناسب دارد، به نظرم توافق بر سر این مسئله خالی از لطف نیست. البته شرایط همه یکسان نیست و بررسی شرایط، لازم و ضروری است. ممکن است در شرایطی پذیرش چنین درخواستی باعث ایجاد نگاه منفی یا توقع بیجا در طرف مقابل شود.

پیروز و سربلند