معارف دین

چرا حضور حق تعالی را  فراموش می کنیم؟

همان طوریکه در دیدن با چشم سر موانعی پیش می آید وما نمی توانیم اشیاء را ببینیم واز حضور آنها آگاه شویم در دیدن حق تعالی هم موانعی پیش می آید البته مسلم است که دیدن حق تعالی با بصر نیست بلکه با بصیرت است یعنی ما خدا را باچشم سر نمی بینیم بلکه باید با چشم جان ببینیم و دیدن با چشم جان هم همانند دیدن با چشم سر مواجه با موانعی باشد و از جمله این موانع می توان گفت
1- نهایت قرب :ما با چشم سر اشیا را در صورتی می بینیم که در فاصله خارجی با ما قرار داشته باشند اگر کتابی و نوشته ایی را خیلی به چشم نزدیک نماییم قدرت دیدن آن را نداریم در مورد حق تعالی هم اگر بسیاری از ما وجودش را ادراک نمی کنیم به جهت نهایت قرب حق تعالی به ما است که (نحن اقرب الیه من حبل الورید«1»)
ودر این زمینه شیخ شبستری فرموده:
چو مبصر با بصر نزدیک گردد /بصر ز ادراک او تاریک گردد
بنابراین همان طور که در مورد اشیا مادی عدم رویتشان در همه جا به خاطر دوری نیست بلکه به جهت نزدیکی بیش از حد است ،در مورد حق تعالی هم میشود گفت از بس به ما نزدیک است بسیاری از ما از او غافلیم و او را ادراک نمی کنیم


2- شدت نورانیت وظهور:در دیدن با چشم سر اگر چیزی خیلی نورانی باشد نمی توانیم مستقیما او را ببینیم مثل خورشید در دیدن با چشم جان هم همین مشکل در کار است و لذا
نور حق در جهان فاش است / آفت از ضعف چشم خفاش است(2)
و به تعبیر مرحوم حاجی سبزواری در شرح منظومه :
یامن هو اختفی لفرط نوره /الظاهر الباطن فی ظهوره
البته هر چیزی را در پرتو نور باید دید که اول نور دیده می شود بعد آن چیز ،لکن نور اگر شدید باشد دیده نمی شود
چشم ما دیده خفاش بود ورنه تو را
پرتو حسن به دیوار و دری نیست که نیست
موسی ای نیست که دعوی انا الحق شنود
ورنه این زمزمه اندر شجری نیست که نیست(3)
پس همان طور که چشم ظاهری ما اشیا خیلی نورانی را نمی تواند مستقیما ببیند چشم جان ماهم حق تعالی را که در شدت ظهور است و نور محض است (الله نور السموات و الارض«4»)نمی تواند مستقیما ادراک کند بلکه نیاز به وسیله دارد
همانند دیدن خورشید که با وسیله و واسطه یعنی با چشم مسلح یا با انعکاس می توان آن را دید
چو چشم سر ندارد طاقت و تاب
توان خورشید تابان دید در آب(5)
در دیدن با چشم ظاهر وسیله امر مادی است اما در دیدن با چشم باطنی وسیله امر معنوی است که همان تقوی الهی است ،یعنی باید با دوری از گناه و معاصی آینه جان را از زنگار و گرد و غبار معصیت پاک کرد تا رویت جمال الهی میسور و ممکن گردد و حضور او ادراک شود
تو را تا آینه زنگار باشد
حجاب دیدن دلدار باشد
بده آینه دل را جلایی
که تا بینی جمال کبریایی(6)
و به تعبیر جناب حاقظ :
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی
غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد
و به تعبیر جناب سعدی:
سعدی حجاب نیست تو آینه پاک دار
زنگار خورده چون بنماید جمال دوست

3- حجاب گناه:همان طور که در اموری ظاهری اگر بین چشم و شی مورد رویت پرده ای و حجابی باشدچشم نمی تواندآن را ببیند ،در دیدن های معنوی و با بصیرت نیز اگر حجابی باشد مانع حاصل می شود و حجاب در اینجا معصیت است با تمام مصادیقی که دارد.
حق پدید است از میان دیگران /همچو ماه اندر میان اختران
دو سر انگشت بردو چشم نه /هیچ بینی از جهان انصاف ده
گر نبینی این جهان معدوم نیست /عیب جز زانگشت نفس شوم نیست
تو زچشم انگشت را بردار هین /وانگهانی هرچه می خواهی ببین[7]

پی‌نوشت:
1-ق،16
2-سنایی
3-مرحوم حاجی سبزواری
4-نور 35
5- شیخ محمود شبستری
6- علامه حسن زاده آملی
7-مولوی

پیوند: http://www.askdin.com/thread23330.html#post461073

چگونه می توان توکل را به خدا بیشتر کرد؟

با توجه به اینکه حق تعالی قادر مطلق ،حکیم علی الاطلاق، و فیاض مطلق است و ایمان واقعی نسبت به این عقیده ،باعث می شود که توکل ما به حق تعالی بیشتر شود.
برای دستیابی به روحیه توکل و تقویت آن در خویشتن باید به تفویت و ارتفاء آنچه منشا توکل است پرداخت یعنی یقین به این مطلب که در عالم موثر حقیقی، جز خدا وجود ندارد وهمه اسباب ظاهری مجرای مشیت الهی می باشند و بدون این مشیت هیچ اثری بر آنها مترتب نیست و حسن ظن و اعتماد به خدا را تحکیم نمود .
برای این کار علاوه بر بهره گیری از آیات وروایاتی که در مورد توکل سخن گفته اند وتفکر وتامل در آنها ،می توان در رخدادهای شگفت انگیز ی که سبب سازی ها وسبب سوزی های خداوند را ،که با محاسبات ظاهری به دور از انتظار بوده اند را نشان می دهند،اندیشید واز آنها عبرت گرفت.
یک نگاه به آنچه از رحمت رحمانیه و رحیمیه که تاکنون خداوند شامل حال ما کرده است وبی اینکه خود ودیگری سهم ونقشی داشته باشیم،شخصا همه نیازهایمان را بر آورده است،سبب می شود از اتکا واعتمادمان به اسباب و وسایل ،خواه خود وعمل خود وخواه دیگران وعمل آنها ،شرمنده شویم و از آن پس تنها به خدا اعتماد وتوکل کنیم .

پیوند: http://www.askdin.com/thread34663-7.html#post451866

«آن كه نيت گناه كرده‌است، هرچند كه به فعل آن دست نيافته‌است، دل را از دست داده است. و اگر به فعلش هم دست يافت، فقه براى او حكمى دارد. سارق كه به نيّت سرقت از خانه‌اش بيرون شد، و به هدف پليدش نرسيد، احكام سارق بر او جارى نيست، و لكن عذابى و نكالى شديدتر از قطعِ يد بر جان خود وارد نموده است، «وَ إِنْ تُبْدُوا ما فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحاسِبْكُمْ بِهِ اللَّهُ» [سوره بقره:284] اگر آنچه را كه در نفس شما است، آشكار كنيد، و يا پنهان بداريد، خداوند شما را بدان محاسبه می‌كند.

امام صادق عليه السلام فرمود: نگاه به گناه نكنيد كه كوچك است، ببينيد گناهِ چه كسى را می‌كنيد. علماى ما فرموده‌اند: همه گناهان ذنوب كبيره‌اند، و صغيره، به قياس و نسبت بعضى از آنها با بعضى ديگر است.»

مجموعه مقالات، چاپ پنجم (1376)، دفتر تبلیغات. ص. 28

پیوند: http://www.askdin.com/thread34663-7.html#post451861

بخشی از درس اخلاق آیت‌الله روح‌الله قرهی در مسجد و حوزه علمیه امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف:

«گناه کبیره و صغیره عندالعرفاء و العقلاء یکسان است، زیرا گناه کردن، مخالفت با امر خداوند متعال است و به این خاطر است که آنها تعریف به صغیره و کبیره نمی کنند؛ و اولیای الهی قائلند که اگر گناه صغیره‌ای را صغیره و کوچک شمردی، مقدمه‌ای برای کبیره می‌شود و به این دلیل است که از انجام دادن گناه کوچک نیز وحشت دارند.
از آیت‌الله مولوی قندهاری(ره) نقل شده است که روزی آقا سیدابوالحسن اصفهانی(ره) به طلبه‌ها فرمود: نماز شب نخواندن برای شما گناه است، سپس از آقا سؤال شد که آیا به نظر نمی‌رسد که گناه افعالی است که خداوند انجام دادن آنها را نهی کرده است و یا معصومین(ع) در روایات، انجام دادن آنها را منع کرده‌اند که همان مخالفت با امر خداوند است، آیت‌الله اصفهانی(ره) با اشاره به کلام علامه مجلسی(ره) فرمود: هر چیزی عندالعرفاء و العقلاء انسان را از قرب خدا دور کند، گناه کبیره است و سپس فرمود: من می‌دانم که قرب طلبه و اهل علم به خدا، خواندن نماز شب است و اگر نماز شب ترک شود، از قرب الهی دور شده و مبتلا به گناه کبیره شده است در حالی که در حالت ظاهری، جزء گناهان کبیره نیست.
بنابراین زمانی که یک ولیّ خدا مانند سیدابوالحسن اصفهانی(ره) می‌گوید چنین چیزی گناه کبیره است، کبیره می‌شود، چه برسد به اینکه اصلا انسان تصور گناه نبودن آن را بکند و این مطلب برای بسیاری از علماء نیز عجیب آمده بود.
بنده این مطلب را به محضر آیت‌الله مرعشی نجفی(ره) عرضه داشتم: آیت‌الله اصفهانی(ره) این طور از آیت‌الله مولوی قندهاری(ره) نقل می‌کنند؛ سپس ایشان به من فرمود: شک نکن که گناه کبیره است و نزد اهل عقل و معرفت، به عنوان گناه کبیره شمرده می‌شود.
از آیت‌الله سلطان‌آبادی(ره) نقل شده است که یکی از مواقعی که شیطان به شدت نگران است و فریاد کلمه «نه» را سر می‌دهد، زمانی است که انسان‌ها را آگاه بکنند که مخالفت امر خدا و رسولش گناه کبیره است؛ از طرفی شیطان قائل به تقسیم گناه به صغیره و کبیره است و به انسان دلداری می‌دهد که خیلی گناه بزرگی نکرده است و این دلداری باعث می‌شود که انسان جرأت بیشتری نسبت به گناه پیدا کند و زمانی که این گونه به گناه نگاه کرد، نسبت به گناهان دیگر جرأت پیدا می‌کند و بنابر قول ملااحمد نراقی(ره)، دیگر گناه برایش معنای گناه نمی‌دهد و تأکید می‌کردند: «إجتنبوا مِن‌الذنب مِن اوّل مرّة» یعنی از اولین گناه پرهیز کنید زیرا با انجام دادن گناه اول، به تدریج روزنه برای گناهان بعدی باز می‌شود؛ اما اگر گفته شد که من خیلی مبتلا به گناه نیستم و اولین بار است که خطا کرده‌ام و خدا می‌بخشد، به جایی می‌رسی که گناه کبیره نیز برایت عادی می‌شود…»

پیوند: http://www.askdin.com/thread20352.html#post449083

براي اين كه شخص خوش اخلاق باشيد، موارد زير را رعايت كنيد:

1- كمتر راجع به مشكلات گذشته تان فكر كنيد،
2- كم توقع باشيد،
3- در هر پيشامد بدي احتمال اين كه خير دنيا يا آخرت شما در آن باشد را فراموش نكنيد،
4- به خدا توكل داشته باشيد،
5- در كارها خيلي خود را خسته نكنيد،
6- از خواب و خوراك به اندازه كافي استفاده كنيد
7- ورزش كنيد، حتي اگر نيم ساعت در روز به صورت نرمش باشد
8- برنامه اي براي تفريح تنظيم كنيد (سعي كنيد تفريحتان در فضاي سبز باشد)،
9- به هيچ وجه در ذهن خود مشكلات كوچك را بزرگ كنيد،
10- عطر استفاده كنيد و از غذاهاي خوش بو بيشتر استفاده نماييد.