معارف دین

پیوند: http://www.askdin.com/thread46968.html#post640944

سوال :آیا شرک به خدا نا بخشودنی است چرا ؟

پاسخ: با عرض سلام و احترام و همچنین تشکر از سوال شما

برای پاسخ گویی به سوال شما توجه به چند نکته ضروریست:

نکته اول:
هر گناهی با توبه حقیقی بخشیده خواهد شد، حتی شرک، و خداوند در این آیه به مسئله توبه نپرداخته است، اما در جای دیگر این را بیان نموده است که هر گناه و خطا و اشتباهی با توبه حقیقی بخشیده می شود (ترجمه المیزان، ج4، ص589):
«قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم»(زمر-53)
بگو: اى بندگان من كه بر نفس خود اسراف كار بوده ‏ايد! از رحمت خدا نوميد نشويد، يقيناً خدا همه گناهان را مى‏ آمرزد زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است‏.
اصلا فلسفه دعوت انبیاء این بود که مردم را از شرک و بت پرستی توبه داده و به حصار مستحکم توحید الهی وارد سازند:
«فَأَرْسَلْنا فيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُه‏» (مومنون-32)
و پيامبرى از خودشان در ميان آنان فرستاديم كه: خدا را بپرستيد، شما را جز او معبودى نيست‏.

نکته دوم:
شرکی بخشیده نمی‌شود که در آن عناد و لجاجت باشد، همان‌طور که قرآن کریم می‌فرماید:
«وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا» (نمل-14)
و آنها را در حالى كه باطنشان (به الهى بودن آن معجزات) يقين داشت، ستمكارانه وبرترى‏جويانه انكار كردند.

اما کسانی که واقعا از روی بی خبری و اینکه حقیقتا در جهل مرکب بوده، و باطل را حق تلقی می کرده اند، خداوند اینها را هرگز به جهنم نخواهد برد، قرآن کریم می‌فرماید:

«فَأُوْلَئكَ مَأْوَئهُمْ جَهَنَّمُ وَ سَاءَتْ مَصِيرًا * إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ وَ الْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَ لَا يهَتَدُونَ سَبِيلًا * فَأُوْلَئكَ عَسىَ اللَّهُ أَن يَعْفُوَ عَنهْمْ وَ كاَنَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا»(نساء-97 الی 99)
پس (کسانی که در کفرشان مقصر هستند) جايگاهشان دوزخ است و آن بد بازگشت گاهى است * مگر مردان و زنان و كودكان مستضعفى كه [براى نجات خود از محيط كفر و شرك‏] هيچ چاره‏اى ندارند، و راهى [براى هجرت‏] نمى‏يابند * پس اينانند كه اميد است خدا از آنان درگذرد و خدا همواره گذشت كننده و بسيار آمرزنده است.‏

نکته سوم:
با روشن شدن نکته اول و دوم، فهمیده می‌شود: مشرکینی که از روی علم و آگاهی مسیر شرک را ورزیده و توبه نکنند، مورد بخشش الهی قرار نمی‌گیرند و متناسب با جرکشان مجازات خواهند شد، نه اینکه بیش از جرمشان عذاب شوند.
اما آیایت و روایات اهمیت توحید، گویای چرایی آن است:

1- «توحید» هدف خلقت:
« وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون‏» (الذاریات-56)
ما جن و انسان را خلق نکردیم، مگر برای عبادت.
این «لیعبدون»(عبادت کنند مرا) به معنای «لیعرفون»(بشناسند مرا) می‌باشد، چون که عبادت بعد از شناخت انجام می‌شود، و اصلا عبادت بدون شناخت معنا ندارد.(شرح اصول کافی ملا صدرا، ج1، ص182)

2- بالاترین، و اولین تعالیم دین

«قَالَ الرَّجُلُ مَا رَأْسُ‏ الْعِلْمِ‏ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ مَعْرِفَةُ اللَّهِ حَقَّ مَعْرِفَتِه‏» (التوحید، شیخ صدوق، ص258)
شخصی از پیامبر(ص) سوال کرد: رأس و بالاترین علم کدام است؟ حضرت(ص) فرمودند: معرفت خداوند، آنچنان که شایسته اوست.

امام علی(ع) می‌فرمایند:
«أَوَّلُ‏ الدِّينِ‏ مَعْرِفَتُهُ‏ وَ كَمَالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِيقُ بِهِ وَ كَمَالُ التَّصْدِيقِ بِهِ تَوْحِيدُه‏» (نهج البلاغه(صبحی صالح)، خطبه1، ص39)
اول دین شناخت خداوند است، و کمال این شناخت تصدیق اوست، و کمال تصدیق او، توحید و یگانه دانستن اوست.

و نیز فرموده‌اند:
«معرفة اللّه سبحانه أعلى المعارف‏» (غررالحکم، تمیمی آمدی، ص712، ش150)
معرفت و شناخت خداوند بالاترین معارف است.

و باز در روایت آمده است:
«إن أفضل الفرائض و أوجبها على الإنسان معرفة الرب و الإقرار له بالعبودية» (اثبات الهداة، شیخ حر عاملی، ج2، ص182)
به درستی که بالاترین فرائض، و واجب‌ترین آنها بر انسان، معرفت پروردگار، و اقرار به عبودیت اوست.

3- ملاک قبولی اعمال
امام صادق(ع) می فرمایند:
«لَا يَقْبَلُ اللَّهُ أَعْمَالَ الْعِبَادِ إِلَّا بِمَعْرِفَتِه‏» (الکافی(ط.الاسلامیة)، شیخ کلینی، ج1، ص203)
خداوند اعمال بندگان را بدون معرفت خویش نمی‌پذیرد.

با این اوصاف اهمیت جایگاه توحید روشن میشود، حقیقتا برای انسان که اشرف مخلوقات است شایسته نیست که در برابر مخلوقات دیگر که برتری ذاتی بر او ندارند سجده کرده و آنها را پرستش کند، تنها وجود مستقل در عالم خداوند است، و کسی غیر از او چیزی از خود ندارد که لایق پرستش باشد، همه کمالات برای اوست، همه داراییها از اوست، همه قدرت ها از اوست، همه اوصاف نیکو از اوست، لذا قرار دادن یک موجود کاملا وابسته، در کنار یک موجود مستقل، حقیقتا ظلم بزرگی در حق خداوند، و حق خود انسان یا جن، به عنوان یک موجود متفکر محسوب می‌شود:
«لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيم‏» (لقمان-13)
چيزى را همتاى خدا قرار مده كه شرك، ظلم بزرگى است‏.

لذا قرآن کریم بعد از این که شرک بخشیده نمی‌شود، به بزرگی این گناه، و اوج گمراهی بودن آن اشاره می‌فرماید:

«إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظيما» (نساء-48)
خداوند شرك را نمى‏بخشد! و پايين‏تر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى‏بخشد. و آن كسى كه براى خدا، شريكى قرار دهد، گناه بزرگى مرتكب شده است‏.
«إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً بَعيداً(نساء-116)
خداوند، شرك به او را نمى‏آمرزد و كمتر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى‏آمرزد. و هر كس براى خدا همتايى قرار دهد، در گمراهى عمیقی افتاده است‏.
علامه طباطبایی(ره) نیز در این خصوص می‌فرمایند:
«حكمت اين كه شرك را نمى‏آمرزد، اين است كه عالم خلقت كه سراپايش رحمت خدا است، اساسش عبوديت خلق و ربوبيت خداى تعالى است، هم چنان كه خود خداى تعالى فرمود:” وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ"، و معلوم است كه با شرك ديگر عبوديتى نيست».(ترجمه المیزان، ج4، ص589)

یا علی(ع) 
در پناه خداوند باشید

پیوند: http://www.askdin.com/thread36030-3.html#post635690

سی و پنج سال پیش حضرت امام خمینی(س) پس از تشکیل دولت موقت و سامان ‏یابی نسبی اوضاع کشور،

بنا به وعده ‏ای که داده بودند، پس از مدت‌ها در روز 10 اسفند1357 وارد شهر قم شدند

و این شهر سراسر علم و فضل را که مدت ها در متن و صحنه ی انقلاب اسلامی قرار داشت، دوباره دیدار کردند.

پیوند: http://www.askdin.com/thread46782.html

سوال : کلاه شرعی چیست و راه تشخبص آن کدام است؟

پاسخ: با سلام و عرض ادب

کلاه شرعی اصطلاحا یعنی حیله در احکام و امری حرام را با حیله تحت موضوعی در آوردن که شرعاً جایز باشد.کلاه شرعی گاهی از نظر اسلام جایز است و گاهی حرام است در مواردی راهی ارائه می‌شود که کار حرام را شرعا جایز کند و گاهی حرام می‌ماند و تنها راه و عنوان عوض می‌شود با شناختن صحیح حرام و حلال می توانید موارد حرام کلاه شرعی را تشخیص دهید.

پیوند: http://www.askdin.com/thread19573-31.html#post638771

حکمت آفرینش

ما تنها برای محبت خلق شده ایم. خودش فرمود: همه چیز را در این عالم برای تو خلق کردم و تو را برای خودم آفریدم.

همه انبیا و اولیای خدا آمدند تا همین را به ما بفهمانند که تو مال اویی و تنها اوست که باید در دلت جای دهی.

این محبت کیمیایی است که وجود ما را به طلا تبدیل می کند و حقیقت الهی را در ذات ما پیاده می کند و اگر این محبت باشد مابقی وظایف نیز انجام خواهد شد.

مرحوم کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی / کتاب تندیس عشق

پیوند: http://www.askdin.com/thread46811.html#post638827

یکی از شبهات مطرح راجع به انقلاب و امام راحل (ره)، عدم تحقق وعدۀ امام راحل مبنی بر” مجانی کردن آب و برق"، به مردم است.

ادعا می شود که امام، در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷در بهشت زهرا سلام الله علیها به مردم وعده داد که به شما آب و برق مجانی می دهیم و به این وسیله و با وعده های غیر واقعی درصدد فریب و همراه نمودن مردم بر آمدند. امری که با سیرۀ امام (ره) اصلاً قابل جمع نمی باشد و این مسأله برای دوست داران و یاران امام، امری بسیار ناراحت کننده و سؤال برانگیز است. عده ای از منتقدین نیز معتقد هستند اصلاً اصل چنین وعده ای از لحاظ کارشناسی صحیح نیست و همان بهتر که محقق نشد. چرا باید توزیع انرژی رایگان باشد؟ آنهم برای مردم ما که این قدر در مصرف بی رویه کارنامۀ غیر قابل قبولی دارند! و معتقدند اصل وعدۀ مذکور یک وعدۀ غیر کارشناسی و ناپخته می باشد.

اما چند نکته در پاسخ به این مسأله:

۱) به ادعای منتقدین و مخالفین، این سخنان پس از پیروزی نهضت است. شاه فرار کرده است، امام با استقبال بی نظیر و عاشقانۀ میلیون ها نفر، پس از سال ها تبعید به ایران آمده است. مردم چنان شوق و شوری به امام دارند که از مهرآباد تا بهشت زهرا به دنبال ماشین امام می دوند، با قطع پخش تلوزیونی سخنرانی امام، در بسیاری از شهرها مردم از عصبانیت تلوزیون ها را می شکنند و به خیابان می ریزند. رژیم شاه و دولت مقوایی بختیار، در حال غرق شدن دست و پا می زند و هرگز امیدی به موفقیت رژیم گذشته نیست.

بااین مقدمه روشن می شود که امام با این وعده ها انقلاب را به پیروزی نرسانده و توده ها را برای انقلاب اسلامی مورد نظر خود بسیج ننموده است چرا که قبلا این اتفاق(پیروزی انقلاب) افتاده است. پس مردم با وعده های آب و برق مجانی و قیام نکرده اند. اما این شبهه به جای خود باقی است که امام این وعده را برای به شور و شوق درآوردن مردم، و حمایت آنان در ادامۀ راه، بیان فرموده باشند!

حالا بپردازیم به مستندات و اصل سخن امام راحل و توضیح آن. سوال اول این است که:

چه کسی اولین بار این وعده را به مردم داد؟

این وعده (مجانی کردن آب و برق) به هیچ عنوان در بهشت زهرا، یعنی در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ از طرف امام بیان نگردیده است! از بسم الله سخنان امام تا والسلام آن چنین جمله ای وجود ندارد که عده ای ادعا می کنند چرا سخنان کامل امام در بهشت زهرا پخش نمی شود؟!(متن کیهان وقت در سایت ها موجود است از بسم الله تا والسلام)

اولین بار این وعده در تاریخ ۸ اسفند ۱۳۵۷ توسط سخنگوی دولت موقت، عباس امیر انتظام با قیدی قابل تأمل اعلام می گردد:” برای کم درآمدها آب و برق مجانی می گردد.”

با بررسی ها بعمل آمده مشخص می گردد که امام سه بار راجع به آب و برق مجانی سخن گفته اند؛

مقطع اول این سخن نه در بهشت زهرا، که در پیام ۱۴ ماده‌ای نهم اسفند سال ۵۷، قبل از ترک تهران به مقصد قم با توجه به وضعیت حاکم بر کشور و بالا رفتن انتظارات مردم و قول و قرارهای بعضی سران و رهبران انقلاب بعد از اعلام دولت موقت، خطاب به ملت ایران می‌فرمایند:

«من به دولت راجع به مجانی کردن آب و برق و بعضی چیزهای دیگر فعلا برای طبقات کم‌بضاعتی که در اثر تبعیضات خانمان‌ برانداز رژیم شاهنشاهی دچار محرومیت شده‌اند و با برپایی حکومت اسلامی به امید خدا این محرومیت‌ها برطرف خواهد شد، سفارش اکید نمودم که عمل خواهد شد.» (صحیفه امام، ج۶، ص۲۶۲)

با فاصله یک‌روزه از پیام قبلی، در بدو ورود به قم (۱۰ اسفند ۵۷) در سخنرانی مدرسه فیضیه فرمودند: «ما علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را می‌خواهیم مرفه بشود، زندگی معنوی شما را هم می‌خواهیم مرفه باشد. شما به معنویات احتیاج دارید. معنویات ما را بردند اینها. دلخوش نباشید که مسکن فقط می‌سازیم، آب و برق را مجانی می‌کنیم برای طبقه مستمند، اتوبوس را مجانی می‌کنیم برای طبقه مستمند، دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را، روحیات شما را عظمت می‌دهیم؛ شما را به مقام انسانیت می‌رسانیم.» (صحیفه امام، ج۶، ص ۲۷۳)

مجددا روز بعد (روز جمعه ۱۱ اسفند ۵۷) در کتابخانه مدرسه فیضیه (خطاب به خبرنگار روزنامه اطلاعات) می فرمایند: «هر چه زودتر باید مشکل مسکن برای بی‌خانمان‌ها و فقرای ایران حل گردد و برای هر خانواده، مسکن مورد نیازشان تأمین شود، آب و برق برای فقرا و بی بضاعت‌ها باید مجانی گردد. به نظر من بیشتر انقلابیون واقعی یعنی آنها که نیروی عظیم و کوبنده این انقلاب بودند، مردم غیر مرفه بودند. کسانی که بیشترین کشته ها را دادند و با نیروی ایمان واقعی و اعتقاد راسخ، باعث پیروزی انقلاب شدند، همان کسانی بودند که به هیچ وجه اشرافی و مرفه نبودند و از طبقه پابرهنه بودند.» (صحیفه امام، ج۶، ص ۲۹۷)

در سخنان حضرت امام (ره) دو نکتۀ مهم به چشم می خورد. اول اینکه این وعده، وعده ای موقتی است اولین بار امام (ره) از کلمۀ “فعلا” استفاده می کنند و بدین صورت، جواب یکی از سؤال ها حل می شود که می گفت توزیع رایگان انرژی به مردم، امری غیر کارشناسی است. چرا که امام چنین تفکری ندارد و ناظر به فقر و سختی فعلی وعده ای را مطرح می سازند نه یک سیاست اقتصادی دائم و البته امام در سخنرانی ۱۰ اسفند تأکید می کنند که هدف ما این مسائل نیست بلکه هدف اصلی ما از انقلاب رشد رفاه معنوی شماست و شما به این رایگان شدن برای مستضعفان دلخوش نباشید.

دوم اینکه این وعده در هر سه مرتبه برای مستمندان ذکر شده است نه عموم مردم که این هم تحقق یافت. تحقق آن به این گونه بود که میزان مشخصی از مصرف تا مدت ها بعد از انقلاب رایگان بود و افزایش مصرف نسبت به آن میزان معین هزینه داشت، ضمن اینکه برای تحقق وعده های اقتصادی امام (ره) حساب صد امام- کمیتۀ امداد امام خمینی- بنیاد مسکن- بنیاد مستضعفان- جهاد سازندگی و… راه اندازی گردید و با بضاعت خود به سرعت به سامان دادن وضعیت معیشتی، بهداشت و بی سرپناهی فقرا در سراسر کشور پرداخته شد به گونه ای که پدیده های زشت و ناراحت کننده ای در عرصۀ کلان شهرها مانند حلبی آبادها(شهرک هایی که خانه های آن از حلب های مصرف شده و تخته چوب و نایلون ساخته می شد و فقرا با زن و بچۀ خود در آن زندگی می کردند!) زندگی های خرابه نشینی و … از چهرۀ شهرها زدوده شد.

البته این ها همه با در نظر گرفتن این است که دشمنان داخلی و خارجی هرگز نگذاشتند امام راحل و دولت های زمان ایشان، یک روز را با آرامش به رهبری دینی و مادی و معیشتی مردم بپردازند.

یک روز کودتای نوژه، یک روز غائلۀ کردستان، یک روز خلق عرب، یک روز ترکمن صحرا، بار دیگر دمکرات آذربایجان، اینها با هزینه های جانی و مالی به سختی حل می شد، هشت سال جنگ ویرانگر آغاز می گردید! و البته همۀ اینها در شرایط تحریم های سخت اقتصادی باید مدیریت می شد، عمر رهبری امام راحل به روزهای سختی گذشت که دشمن هر روز منتظر سقوط اصل این انقلاب بود اما امام امت با تمام گرفتاری ها ذره ای از محرومین غافل نبود و دستگاه ها و مراکز مرتبط در حال لبیک به فرمان حمایت از مستضعفین بودند و البته باید به رهبری امام و مقام معظم رهبري و قاطبۀ مسئولین آفرین گفت که تا انتها آرزوی سقوط اقتصادی و پشت کردن مردم به انقلاب و نظام را به گورستان آمال و آرزوهای دشمنان این ملت فرستادند.